Family on tour

4 december 2018 het voorstel!   21 september al kwam dat lang verwachte telefoontje. Geen voorstel maar een polsing. Eigenlijk wisten we meteen dat we deze 2 kindjes  in ons gezin wilden opnemen, dus we zeiden ook volmondig JA! Dan begint achter de schermen de procedure in Nederland en Hongarije. Helaas voor ons duurde dat enorm lang. Pas op 20 november komt het telefoontje dat de  Approval aangevraagd kan worden bij de Nederlandse autoriteiten. YES! Weer een hele grote stap verder. Dat duurde ook weer lang, ruim 2 weken…De zenuwen en spanning of het wel definitief zou worden is gigantisch….   Na al die onzekerheid had ik wel buikpijn inmiddels. Zou deze adoptie nog wel doorgaan??? Ook in de ochtend sprak ik mijn onzekerheid uit naar mijn collega’s. Geconcentreerd op mijn werk hoorde ik opeens mijn naam. Boudewijn stond achter mij. Ik wist genoeg, het was zo ver. Ik kon alleen maar huilen van blijdschap. We hebben elkaar alleen maar geknuffel. Toen kwam de grote verassing dat we die ze

Vandaag was weer zo’n dag dat je weer met de neus op de feiten wordt geduwd. Alweer geen intocht van Sinterklaas samen met onze kindjes.  Voordeel was wel dat Boudewijn nog een keer met de intocht meekon. Hij had dat heel  lang geleden al eens gedaan en leek hem wel leuk om dat nog een keer te doen. Hij heeft in ieder geval een super leuke dag gehad!  Ik heb ook een hele leuke dag gehad, samen met mijn lieve zus. We hadden vandaag zussen dag. We hebben vorig jaar afgesproken er een traditie van te maken en dit elk jaar te doen. Dit jaar alleen geen weekendje maar een hele dag. Lekker geshopt en vanavond lekker samen gegeten. Iets waarvan ik van te voren wist dat Pauline dat net zo lekker zou vinden als mij. Vooraf een heerlijke carpacio en daarna Schnitzel overbakken met camembert en preizelberen, smullen!!! Als afsluiter natuurlijk een kaasplankje, we lijken toch wel een beetje op elkaar 😁 Ons geduld wordt flink op de proef gesteld. Op naar volgend jaar maar weer, hopelijk dan wel ee

Ieder jaar weer als we op vakantie zijn zeggen we tegen elkaar “volgend jaar als de kids er zijn...” Maarja , 14 jaar later zijn ze er nog niet.  Vanmorgen liep ik op de markt in Vallon Pont d’ Arc (Boudewijn was fietsen) en kwam ik weer het kraampje tegen met de heerlijke kruiden in alle kleuren en geuren én het kraampje met het houten speelgoed. Ik schreef vorig jaar rond deze tijd ook een blog met foto’s daarvan op deze website. Dik een jaar geleden waren we nog onze documenten aan het verzamelen om ons dossier compleet te maken voor Hongarije. Inmiddels ligt het daar alweer 9 maanden. We hadden gehoopt inmiddels wel al gemached  te zijn maar helaas.  Toch had ik vanmorgen een blij gevoel. Het voelt goed. Er komen veel positieve en bijzondere dingen op ons pad momenteel, dus hopelijk hoort dat telefoontje met het voorstel daar ook bij. Vandaag ook taart. Voor mij heerlijke frambozen taart en voor Boudewijn zijn favoriet, een echte Eclaire met chocolade vulling.  We hebben toch ook w

Altijd weer zo’n dag waarbij je van jaar tot jaar steeds weer die hoop hebt...volgend jaar??? Dan sta je weer even stil bij bij je moedergevoelens, die nog steeds onbeantwoord zijn.  Na 14 jaar kinderloosheid raak je daar wel een beetje aan gewend denk je dan waarschijnlijk, maar nee, na al die jaren blijft dat en menigeen van mijn volgers zullen dat beamen.  Echter dit jaar had ik er toch minder moeite mee als andere jaren. Ik heb jaren gehad dat ik de hele dag met dikke ogen rondliep van het huilen, Facebook maar niet meer opende want dan moest ik wéér huilen, Boudewijn die me altijd lief probeerde enigszins te troosten.... Waarom ik er dit jaar minder moeite mee heb? Geen idee, misschien omdat ik nu wél vertrouwen heb ik het jaar dat nu gaat komen? Of misschien wel door de vele knuffels en “tante Romy!!!” Per dag die ik tijdens een korte vakantie met de familie van Boudewijn mocht ontvangen? Ach ja er komt wel weer een dag dat ik er wél even de schijt van heb, verdrietig,boos ongedu

Het is en blijft stilletjes. Er zijn al geruime tijd geen voorstellen meer geweest vanuit Hongarije. We weten dat er een aantal dossiers vanuit Hongarije bij de vertaler liggen, maar verder is het doodstil. Stilte voor de storm?? En zo ja zouden wij ook gematched zijn? Ik had het misschien beter niet kunnen weten want het veroorzaakt bij mij toch wel wat onrust. Je gaat ook meteen weer fantaseren, waar zou ik zijn als telefoontje komt, bellen ze mij, bellen ze Boudewijn, hoe vertel het je familie,vooral mijn zus want die  woont niet even om de hoek en je wilt dat niet via de telefoon doen.... ach dat is ook wel leuk hoor.  Het woord doodstil brengt me al snel in gedachten bij afgelopen weekend. Heel onverwachts hebben we na een dikke 10 of zelfs 11 jaar denken we na wat terugrekenen, afscheid moeten nemen van ons maatje Pluiske. Ons konijn. Niet zomaar een konijn, een gekkerd die altijd stond te springen om snoepjes, ‘s morgens door haar kooi sjeesde van blijdschap als de gordijnen op

De dagen en de weken vliegen om. Inmiddels alweer maart en ligt ons dossier exact 5 maanden in Hongarije.  Wat is het eigenlijk heerlijk dat we geleerd hebben van de vorige procedure, we leven ons leven en genieten van alles wat op ons pad komt.  Inmiddels alweer de 2e lesdag gehad van mij opleiding tot kindercoach. Wat is dit toch een goede keuze geweest! Ook deze lesdag weer erg veel geleerd en meegemaakt.  Dit keer stond het spel Coacheé! op het programma. Een begeleidend spel om de kinderen beter te leren kennen en zo meer inzicht in de hulpvraag te krijgen.  Ik verheug me weer enorm op de volgende les. Inmiddels al opdrachten geknipt, geplakt en gefrutseld... bleek daarna dat ik de stamboom net níét had hoeven maken. Ach ja een avondje creatief ontspannen  We zijn natuurlijk ongeduldig aan het wachten op hét telefoontje, maar als ik me bedenk dat ons dossier alweer 5 maanden ter plekke is moet ik echt zeggen dat de tijd omvliegt. Vandaag weer wat geleerd van een koppel dat nu in H

Al een paar jaar geleden hebben Boudewijn en ik kabouterpakken gemaakt voor de carnaval. Vorig jaar kwam het idee om als groep deel te nemen aan de optochten in Maastricht. Maanden werk, dat niet altijd vlekkeloos verliep. Wij besloten toch na die 4 jaar zelf ook nieuwe kostuums te maken. Daar de eerste kostuums toch al paar jaar gedragen waren en de keuze van de patronen en het bont achteraf niet helemaal de juiste keuze bleken te zijn. Wat hebben we veel bekijks en heel veel complimenten gekregen! “Och wat sjoen pekskes”, kiek doa de Evermennekes, wat un sjoen kaar” (wat een mooie pakjes, kijk daar de Evermennekes (Maastrichts voor kabouters) met hun mooie kar) De fotografen hadden veel plezier om van ons een plaatje te schieten. Zouden volgend jaar 2 Evermennekes extra er bij zijn? Zouden we dan eindelijk ook als trotse papa en mama in de optocht pronken met onze schattige kleine kaboutertjes? De stof ligt klaar, ik had al extra stof aangeschaft. Alleen nog afwachten welke maat we t

Gisteren was het dan eindelijk zo ver. De eerste lesdag van de opleiding tot kindercoach leerjaar 1. Toch wel met een gezonde spanning stapte ik om 8:00 uur in de auto richting Goirle. Ik zou ruim op tijd aanwezig zijn. Dan kon ik na de autorit even de benen strekken. Ik volgende de navigatie en was er bijna, totdat ik op een soort van bospad stuitte met enorme gaten in. Dat klopt  toch écht niet! Het was nog 2 minuten van mijn eindpunt gaf navi aan. Toch maar omgedraaid. Ik neem de volgende afslag wel. Nadat ze eindelijk mìjn route had geaccepteerd wees die vriendelijke mevrouw van de navi mij weer de weg. Tja en toen kwam ik weer bij een soort bospad uit, ook met enorme gaten in. Ik wist dat het klooster waar de lessen zouden zijn in een bosrijke omgeving lag, maar ja dit verwacht je ook niet echt.  Dan toch maar Google Maps aangezet op telefoon. Ook deze gaf deze weg aan. Nou dan toch maar riskeren, want de minuten tikten weg en wilde toch op tijd aankomen.  Na een hoop gerammel, ku

Zomaar even een kort berichtje van ons. Met betrekking tot de adoptie helaas geen nieuws. Dat is gewoon zo als je in deze fase van de adoptie bent. Geen nieuws is ook écht geen nieuws.  Pas als we hét telefoontje krijgen hebben we weer nieuws te meldden. Normaal gesproken gaan we meestal skiën in Oostenrijk. Dit jaar besloten we dit over te slaan omwille van de adoptie. Moeilijk maar je kunt niet altijd alles natuurlijk. Toch kregen we een mooie verassing van mijn ouders, samen een paar dagen naar Sauerland. Heerlijk even een paar dagen genieten, even wat rust in de drukte van alle dag. We hebben genoten en echt een paar leuke dagen gehad samen met mij ouders en 1 dag kwam mijn broer en zijn vriendin ook samen met hun lieve hond Buncky En dan de sneeuw!! Wat hebben we enorm veel geluk gehad! Sinds deze week veel sneeuw gevallen en in de dagen dat we er waren ook nog. Wat hebben we genoten van de prachtige wandeling in de besneeuwde bossen, lekker lunchen in een hele gezellige skihut en