Bijeenkomst “Klaar voor de start?!”

Een aantal weken geleden hadden wij ons aangemeld voor de bijeenkomst “klaar voor de start” bij ons adoptieburo in Oudewater. De avond werd ingevuld door de Stichting Adoptie Voorzieningen.

Er waren maar 30 plaatsen dus we waren enorm blij dat we bericht kregen dat we mochten deelnemen.

Vandaag was het zover. We hadden in eerste instantie het plan om in de ochtend te gaan en dan een dagje naar Gouda te gaan. Echter besloten we om toch later op de dag pas te vertrekken. Ik heb zo nog aan een presentatie kunnen werken die ik moet maken voor mijn eerste cursusdag voor mijn werk. “Coachend motiveren” en Boudewijn is lekker gaan hardlopen 

Jeetje het is niet meer powerpoint van vroeger... HELP, hoe werkt dit ook alweer?! Het mag maar max 2 minuten duren en over een onderwerp dat je zeg mag kiezen.... heel veel ideeen maar eigenlijk ook weer niet, maar goed, de basis is af, nu de “special effects” nog uitvinden. Gelukkig kan manlief me daar een dezer dagen weer even wegwijs in maken, want na al die jaren ben ik het even kwijt.

We hadden thuis al een restaurantje uitgezocht om te gaan eten (al heeft Oudewater niet heel veel keuze) en bij binnenkomst herkenden we meteen een koppel dat we via een besloten groep op Facebook kenden. Zij waren ook nog op een koppel aan het wachten en zo gezegd zo gedaan, een kwartier later zaten we gezellig samen samen aan tafel en leerden we elkaar in “real life” kennen.

Heel gezellig en natuurlijk was Hongarije het onderwerp van gesprek 😁 Van de fantasie om vanavond een voorstel te krijgen tot kerst vieren in Hongarije dit jaar, het kwam allemaal ter sprake (ik ben dus niet de enige met zo’n fantasie)

Na een heerlijke maaltijd togen we met z’n 6en naar de NAS een straatje verder. 

Gezellig druk en we ontmoetten vanavond nog een aantal koppels die ook zullen adopteren uit Hongarije die we via Facebook kennen. (Leuk om te horen, jij schrijft toch dat blog) Yes that’s me en ik vind het gewoon zo leuk om dit te doen. Als inspiratie, als informatiebron, om het wachten te verzachten en gewoon omdat dit is wie ik ben, een open boek die graag deze ervaring in mijn leven deelt. Leuk om jullie allemaal te leren kennen, ook al was het maar zo kort dat we elkaar spraken. Je deelt het zelfde maar zo heeft toch iedereen zijn eigen verhaal, blijft bijzonder.

Na een korte pauze wilden we gaan zitten toen de zoldervloer toch wel vreemd dreunde en er een aantal mensen verschrikt opsprongen omdat de vloer zakte? Ik dacht dat iemand onderuit ging maar dat bleek dus niet zo te zijn. 

Allemaal naar beneden en na wat ombouwen en stoelen naar beneden te hebben gehaald zaten we al snel gezellig en knus samen beneden om verder te gaan.

Voor ons was het ook weer even een opfris cursus. De VIA cursus (verplichte cursus van enkele bijeenkomsten als je gaat adopteren), is voor ons alweer 8 jaar geleden. 

Belangrijkste is gewoon toch het feit dat we het niet moeten onderschatten en het ook niet altijd even leuk en makkelijk  zal zijn in de beginperiode. Ook de eerste ontmoeting waar je al zo veel jaren naar toe leeft, kan zo anders gaan als jouw verwachting. Het kind kan je zomaar afwijzen en niks van je willen weten, hoe ga je daar bijvoorbeeld mee om en waardoor kan dit veroorzaakt worden, hoe ga je om met het verdriet dat het kind heeft en zo werden een aantal onderwerpen besproken. 

Wat toch nogmaals heel erg op ons hart werd gedrukt, is hoe belangrijk het is dat de kinderen moeten leren dat wij hun papa en mama zijn, hun veilige basis, dat wij het allerbelangrijkste zijn van al die personen die straks in hun nieuwe leven komen. Hoe moeilijk dat soms ook kan zijn voor opa’s, oma’s, tantes en ooms. Niet meteen kusjes, knuffelen, aanraken. Nog geen tandjes poetsen of in bed leggen. Dit is alleen voor ons in de eerste periode. Kadootjes geven mag, maar via de handen van papa en mama, zijn ze gevallen en staan ze even niet op, papa of mama moet hun helpen, niemand anders. Bezoek? Ja dat mag maar alleen naaste familieleden en op afspraak.

Jeetje wordt een opgave voor iedereen, ook voor ons hoor, want na al die weken in Hongarije wil je niets liever om alles te delen. Maar het is een investering voor nu en voor later, in het belang voor de kinderen en voor hun relatie met ons als papa en mama.

En laten we eerlijk zijn, wie gunt ons na al die jaren niet dat wij samen met ons/onze kindjes (s) goed hechten en heel gelukkig worden en de kinderen later kunnen zeggen ik heb de allerliefste en allerbeste adoptie papa en mama  gekregen die we ons konden wensen, zonder dat we daarbij vergeten dat hun biologische ouders een plek in hun hart hebbben, op welke manier dan ook. 

Dan is die investering van een paar maanden om als familie en vrienden afstand te houden als dat nodig is goud waard...