De laatste loodjes

Een prachtig eind van 2018, maar een nog mooiere start van 2019. Het jaar waarin onze aller grootste wens in vervulling gaat, we worden papa en mama.

 

Inmiddels heel druk met alle voorbereidingen geweest. Het huis vinden was nog wel even een zoektocht. We verblijven in een gebied waar je eigenlijk in de zomer naar toe zou gaan.Een prachtige natuur aldaar, maar niet echt the place to be in de winter. Veel huizen hebben bijvoorbeeld niet eens centrale verwarming... 
Uiteindelijk hadden we geen keuze en hebben we een (veel te) grote villa geboekt in de buurt van Miskolc. Voordeel is wel dat daar alle voorzieningen aanwezig zijn en we dus niet een uur in de auto hoeven te zitten voor een boodschap of een uitstapje met de kinderen. 

Afgelopen week al heel veel spullen ingepakt en klaargezet die we willen meenemen. Waarschijnlijk veel te veel kleren voor de kids, maar ja, als je maat 86-92 en 98-104 door krijgt is het maar net de vraag; wat past dan nou echt goed, niet elke maat bij elk merk valt het zelfde. Ach koud hebben zullen ze het in ieder geval niet, we zijn goed voorbereid of de winterse omstandigheden die kunnen komen en de daarbij behorende kou. 

Het waren drukke, maar ook emotionele weken. De kerstdagen waren bijzonder maar soms ook wel beetje leeg gevoel. Waren ze er maar bij geweest. Hoe zouden zij kerst vieren, krijgen ze ook cadeautjes? Dubbele gevoelens…maar wat zijn ze toch al verwend. Ook voor hun lagen er veel cadeautjes onder de boom van onze familie. Van praktische zaken zoals een pyjama of een tandenborstel, maar ook leuk speelgoed. 



Vandaag mijn laatste werkdag gehad. Ook even een slik momentje. Deze week al een goed gevuld vriendenboekje gekregen van mijn lieve collega’s en een collega die een prachtig bord stipte met een persoonlijke boodschap. Heb er even doorheen gebladerd en het snel opgeborgen. Nu ligt het al in auto, in dashboard kastje, voor onderweg of misschien pas voor onze tussenstop in Ruhpolding. Ik heb mijn nieuwsgierigheid kunnen bedwingen haha. 

Hoe korter bij het vertrek, hoe meer de emoties komen. Toen maandag al een groot gedeelte van de bagage in de woonkamer stond kwam het besef, het is echt, na al die jaren gaat onze droom uitkomen. 
We gaan huis en haard voor 7 á 8 weken verlaten. Onze familie, onze konijntjes, ons knusse huis. Maar ook het besef dat na 16 jaar jij en ik , dadelijk jij, ik en de kinderen is. Alles wordt anders, al het vertrouwde is weg als we 8 januari de deur voor het laatst met z’n tweetjes afsluiten. Het is fantastisch, begrijp me niet verkeerd, maar het is een heel nieuw leven dat we tegenmoet gaan. Zomaar van de een op de andere dag zijn we dadelijk papa en mama van een peuter en een kleuter. De 2 mooiste kindjes die er bestaan. Maar het is ook heel erg spannend, hoe gaat de reis, hoe is de ontmoeting, hoe reageren de kinderen op ons, hoe is het om zo lang in een vreemd land te zijn (waar ze natuurlijk wel heerlijke goulash hebben...:-)