Family on tour

Afgelopen week kreeg ik een anoniem bericht op de website. Diegene vroeg mij of er wel eens wordt nagedacht door adoptie ouders over de afstand moeders. Diegene las overal alleen maar over het lange wachten van adoptie ouders, maar las nooit iets over hoe een afstandsmoeder zich moet voelen. Natuurlijk denk je daar wel eens over na. Ook tijdens de cursus wordt daar op in gegaan. Wij kunnen ons geen voorstelling maken van het verdriet dat afstand ouders moeten voelen op het koment dat ze zo'n keuze maken. Wij kunnen ins ook geen voorstelling maken hoe iemand het over zijn hart verkrijgt om een kindje af te staan.  Vaak noodgedwongen door verschillende omstandigheden, armoede, te jong, onstabiele gezinssituatie  of zwanger en niet passend in de cultuur enz. Echter wat veel mensen vergeten is dat kinderen niet altijd vanwege armoede ter adoptie worden aangeboden. Genoeg kinderen worden uit huis geplaast door de kinderbescherming en geloof me vanwege redenen waar je je van afvraag...

Soms heb je zo'n moment dat je het gewoon even niet meer ziet zitten. Alsof je een marathon loopt en niet meer op je benen kunt staan, maar je moet en je zal de finish bereiken. Zo voel ik me nu gewoon even. Al meer als 10 jaar hebben we een kinderwens en er alles aan gedaan om die wens te laten uitkomen. Nu weten we wel dat ze gaan komen maar wanneer?  De feestdagen komen er weer aan, Sinterklaas en kerst. Een periode dat ik het altijd moeilijk heb, want de afgelopen 2 jaar riepen we steeds "volgend jaar zijn ze er bij" Helaas we weten nog niks en hét telefoontje zal nog maanden duren waarschijnlijk. Een flinke emotionele dip op dit moment. Dan is er toch die ene allerbelangrijkste persoon in mijn leven, mijn lieve Boudewijn. Een knuffel, troosten, een zoen of en luisterend oor. Hij is er altijd voor me en daar ben ik dankbaar voor. Een lekker etentje bij de Griek met een leuke verrassing. Hij heeft echt begrepen hoe ik me voel en weet nu een grote lach en twinkelende og...